Fikk dette diktet tilsendt fra en mamma og englemamma jeg kjenner. Og jeg føler at dette diktet forteller så inderlig vel hvilken vei vi har å gå.......tildekket og surret inn av sorgsløret som er kommet for å bli.
Ikkje dytt
Ikkje dytt,
eg må få gå
trappa sjølv.
Vil du gå
fortare med andre pausar,
så er det
greitt, det.
Eg går ikkje
fortare enn eg går, eg..
Ikkje dytt!
Eg må få stå
her ei stund,
kvila, kava,
gråta, le.
-Rygga og
setje foten ned att på
forrige trinn?
Kjenne ekstra etter om
eg er ferdig
til å gå vidare.
Ikkje dytt!
Det er så
vondt å snubla.
Eg gjer det
likevel, men då er det på
min måte-
det er
tryggast for meg.
Ikkje tru at
trappa er lettare å gå
fordi du veit
kva neste trinn heiter.
Men det er
fint at du vinkar.
Det er trygt
å ha deg saman med meg,
for eg leitar
etter nokon å halda i.
Fint å ha
nokon stødig bak ryggen, nokon
som kjenner
trappa
Det er tungt
å gå åleine,
fint å ha deg
der, men ikkje dytt!
Eg kjem i
mitt eige ganglag, eg.
Det er fint å
sjå at andre har kome seg
opp.
Eg er i
siget,
men ha tolmod
med meg!
